Antoszczyk zdaje się zatem tworzyć portrety, które wszakże nikogo nie portretują, zaś sceny rodzajowe często pozbawione są właściwego im wyrazistego kontekstu, mieszając realia społeczno-polityczne z fantazyjnymi. Bywa to malarstwo też recytatywnym , pasożytniczym  – jak powiedzieli postmoderniści  – procederem sprowadzania arcydzieł do zabawnej abstrakcji. „Dama z łasiczką” zamienia się w malarski kalambur, zaś na stole sekcyjnym malarz ułożył samego profesora Tulpa, chociaż tego nie możemy być pewni. Z kolei Nabuchodonozor – babiloński okrutnik – zatracił swe straszliwe oblicze i grozę moralnego upadku. Antoszczyk, oddalając się jak echo od pierwowzorów Leonarda daVinci, Rembrandta czy Blake’a. lubi odwracać klasyczną formułę; cognito clara maior est, quam obscura (łac. „jasne jest większe niż ciemno”). Chętnie sięga po deformację , groteskę, zabawną kolorystykę i nonszalancki impast, mocno zamaszysty gest, konsekwentnie nasycając malarstwo wizualnym dowcipem i … różem.”