Thus, Antoszczyk seems to create portraits that do not portray anyone, and genre scenes are often deprived of their proper expressive context, mixing socio-political realities with fanciful ones. Sometimes this painting is also a recitative, parasitic – as postmodernists said – the procedure of reducing masterpieces to a funny abstraction. “Lady with an Ermine” turns into a painter’s pun, and on the autopsy table the painter has arranged the professor Tulp himself, although we cannot be sure of this. On the other hand, Nebuchadnezzar – the Babylonian cruel – lost his terrible face and the fear of moral decay. Antoszczyk, moving away like an echo from the prototypes of Leonard daVinci, Rembrandt or Blake. likes to reverse the classic formula; cognito clara maior est, quam obscura (Latin “light is bigger than dark”). He eagerly reaches for deformation, grotesque, funny colors and nonchalant impasto, a very sweeping gesture, consistently saturating painting with visual humor and … pink. “

Antoszczyk zdaje się zatem tworzyć portrety, które wszakże nikogo nie portretują, zaś sceny rodzajowe często pozbawione są właściwego im wyrazistego kontekstu, mieszając realia społeczno-polityczne z fantazyjnymi. Bywa to malarstwo też recytatywnym , pasożytniczym  – jak powiedzieli postmoderniści  – procederem sprowadzania arcydzieł do zabawnej abstrakcji. „Dama z łasiczką” zamienia się w malarski kalambur, zaś na stole sekcyjnym malarz ułożył samego profesora Tulpa, chociaż tego nie możemy być pewni. Z kolei Nabuchodonozor – babiloński okrutnik – zatracił swe straszliwe oblicze i grozę moralnego upadku. Antoszczyk, oddalając się jak echo od pierwowzorów Leonarda daVinci, Rembrandta czy Blake’a. lubi odwracać klasyczną formułę; cognito clara maior est, quam obscura (łac. „jasne jest większe niż ciemno”). Chętnie sięga po deformację , groteskę, zabawną kolorystykę i nonszalancki impast, mocno zamaszysty gest, konsekwentnie nasycając malarstwo wizualnym dowcipem i … różem.”