Janusz Antoszczyk

Janusz Antoszczyk is an extraordinary figure. As befits a professor, he creates and teaches how to create. Sets directions. His paintings strike with expressiveness, symbolism and unusual colors. Many of them show a sublime caricature, which may be perceived as an artistic criticism or pastiche.

(Bogusław Żurek – Marchand)

A graduate of the Academy of Fine Arts – Władysław Strzemiński in Łódź. Since 1992, an academic teacher at his home university. In the years 2007-2012 he was the head of the Department of Visual Communication at the Faculty of Design and Interior Architecture. In 2013, he obtained the title of full professor. From 2016, head of the Painting Studio at the Faculty of Fine Arts at the Academy of Fine Arts in Łódź. Author of 30 individual painting exhibitions, as well as participation in about 70 collective exhibitions in Poland and abroad.

          Awarded many times.

         He practices painting.

          Works in collections:

  • Poland-Japan Foundation Miyauchi
  • Museu of Art Girona in Spain
  • City Art Gallery in Łódź
  • Private collections in Poland and abroad

Chosen works

Thus, Antoszczyk seems to create portraits that do not portray anyone, and genre scenes are often deprived of their proper expressive context, mixing socio-political realities with fanciful ones. Sometimes this painting is also a recitative, parasitic – as postmodernists said – the procedure of reducing masterpieces to a funny abstraction. “Lady with an Ermine” turns into a painter’s pun, and on the autopsy table the painter has arranged the professor Tulp himself, although we cannot be sure of this. On the other hand, Nebuchadnezzar – the Babylonian cruel – lost his terrible face and the fear of moral decay. Antoszczyk, moving away like an echo from the prototypes of Leonard daVinci, Rembrandt or Blake. likes to reverse the classic formula; cognito clara maior est, quam obscura (Latin “light is bigger than dark”). He eagerly reaches for deformation, grotesque, funny colors and nonchalant impasto, a very sweeping gesture, consistently saturating painting with visual humor and … pink. “

Kazimierz Piotrowski

Looking for works to your collection?

Write us. We prepare the proposal for you and answer your each question.

Janusz Antoszczyk

Janusz Antoszczyk to postać nietuzinkowa. Jak przystało na profesora tworzy i naucza jak tworzyć. Wyznacza kierunki. Jego obrazy uderzają ekspresją wyrazu, symboliką oraz niezwykłą kolorystyką. W wielu z nich widać wysublimowaną karykaturę co odbierane być może jako artystyczna krytyka lub pastisz.

(Bogusław Żurek)

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Od 1992 roku nauczyciel akademicki w macierzystej Uczelni. W latach 2007-2012 sprawował funkcję kierownika Katedry Komunikacji Wizualnej na Wydziale Wzornictwa i Architektury Wnętrz. W 2013 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od roku 2016 kierownik Pracowni Malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych w ASP w Łodzi. Autor 30 wystaw indywidualnych malarstwa, a także udział w około 70 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.

           Wielokrotnie nagradzany.

           Uprawia malarstwo.

           Prace w zbiorach:

  • Museu D’Art Girona w Hiszpanii
  • Fundacja Polska-Japonia im. Miyauchi
  • Miejska Galeria Sztuki w Łodzi
  • Kolekcje prywatne w Polsce i za granicą

Zapraszamy do obejrzenia dzieł artysty

Antoszczyk zdaje się zatem tworzyć portrety, które wszakże nikogo nie portretują, zaś sceny rodzajowe często pozbawione są właściwego im wyrazistego kontekstu, mieszając realia społeczno-polityczne z fantazyjnymi. Bywa to malarstwo też recytatywnym , pasożytniczym  – jak powiedzieli postmoderniści  – procederem sprowadzania arcydzieł do zabawnej abstrakcji. „Dama z łasiczką” zamienia się w malarski kalambur, zaś na stole sekcyjnym malarz ułożył samego profesora Tulpa, chociaż tego nie możemy być pewni. Z kolei Nabuchodonozor – babiloński okrutnik – zatracił swe straszliwe oblicze i grozę moralnego upadku. Antoszczyk, oddalając się jak echo od pierwowzorów Leonarda daVinci, Rembrandta czy Blake’a. lubi odwracać klasyczną formułę; cognito clara maior est, quam obscura (łac. „jasne jest większe niż ciemno”). Chętnie sięga po deformację , groteskę, zabawną kolorystykę i nonszalancki impast, mocno zamaszysty gest, konsekwentnie nasycając malarstwo wizualnym dowcipem i … różem.”

Kazimierz Piotrowski

Szukasz dzieł do swojej kolekcji?

Napisz do nas. Przygotujemy dla Ciebie propozycję, odpowiemy na wszystkie przytania.